ПУБЛИКУМ Вистината на прво место
Освен неколкумина кои напиша или кажаа важни зборови за настанот од 1 мај 2004 година кој ја промени географијата на Европа, нејзиното политичко устројство, надежите на милиони луѓе, кој ги испреплете и поттикна економиите до невидени размери, во Македонија беше премолчено она што се случи пред 20 години и неповратно го промени стариот континент. Тој ден на Европската унија ѝ се приклучија десет земји, од кои седум од поранешниот источноевропски лагер (Чешка, Полска, Словачка, Унгарија, Летонија, Естонија и Литванија), една која беше дел од Југославија (Словенија) и Кипар и Малта. Уште две (Романија и Бугарија) влегоа во клубот малку подоцна, во 2007 и Хрватска во 2013. Оттогаш портите на ЕУ останаа затворени за земјите од овој регион наречен Западен Балкан.
Доколку малку повеќе загребете по сеќавањата (архивите на трите клучни весници од тоа време, брутално затворени 13 години подоцна, ги нема веќе) можеби ќе се присетите дека тогаш, како и сега, на овие тектонски промени во Европа гледавме со една рамнодушна амбивалентност. Штом нѐ нема во тој клуб тој и не е толку интересен за нас. Барем вербално, но суштински екстремно важен кога треба да се бара работа во него со македонски или туѓ пасош. Откако пропуштивме да влеземе во клучниот европски проект Агенда 2000, па го конципиравме новото устројство на државата по конфликтот во 2001 и потоа ги лечевме раните од него, во 2004 немаше ни желба, ни енергија да гледаме каде се движат другите, а ние стоиме ли стоиме на спореден колосек изгубен во тревите. И кога изработениот кандидатски статус дојде во 2005 тоа беше како вистинска револуција.
Ситуацијата денес е поразлична, но во основа е иста. Уморни од децениската блокада на Грција, а сега и од Бугарија, истрошени од неисполнетите ветувања и лажни надежи од страна на Европската унија, самозаглавени во својата небиднина, Македонија ги очекува резултатите од изборите на 8 мај, не за да тргне, туку да остане на место. На мнозинството од населението, на поголемиот дел од политичките партии, на важен дел од бизнисот, на сите оние што тропаа на вратите на бугарските институции за да го добијат тој „европски пасош“, како да не им пречи ова стоење во место. Веројатно така најдобро можеш да се стоплиш.
Прегратките на странците
Разбирливо е што кампањата за двојните избори прекри речиси сѐ што е надвор од ветувањата, нападите, обвинувањата и што уште не во една навидум епска изборна битка. Но, за жал, епските настани се некаде на друго место, како и речиси секогаш. А ние тоа одбиваме да го видиме. Ако ние тоа не го видиме, да погледнеме кон оние што тоа го гледаат.
Аналена Бербок, министерката за надворешни работи на Германија, напиша еден инспиративен текст за 20-годишнината од историскиот „Биг Бенг“, кој беше објавен во повеќе важни европски медиуми. Во него таа, меѓу другото, напиша:
„Европската химна во твоите уши, туш од златни искри на небото. Потполни странци беа едни со други во прегратка. И јас го прославив овој посебен европски момент со стотици луѓе на 1 мај 2004 година, на мостот на Одра помеѓу Франкфурт во Источна Германија и Слубице во Западна Полска: Истокот и Западот конечно беа обединети во Европската унија.
За мене како германски министер за надворешни работи, 1 мај јасно кажува: секоја генерација има своја задача. По Втората светска војна, генерациите на нашите родители и баби и дедовци сфатија дека помирувањето е основа за европска заедница на мир. Ние Германците никогаш не смееме да заборавиме дека ние, самите луѓе кои донесоа војна и уништување на толку многу, можевме да го најдеме патот до мирот и пријателството. Генерациите пред нас создадоа Европска унија на слобода – да се живее, работи и работи – од Атлантикот до границата со Русија“, вели таа.
И после, зборувајќи за политичката храброст цитира една извонредна мисла на поранешниот германски претседател Валтер Шел:
„Генерацијата на големата рунда за проширување мораше да собере храброст да не биде спречена од спротивставени ветрови и популистички слогани. Како во Германија, каде што стравот од ‘полскиот водоводџија’ се разгоре во време на висока невработеност. Задачата на политиката, сепак, е, како што еднаш рече поранешниот претседател Валтер Шел, ‘да ја направи вистинската работа и да ја направи популарна’. Наместо да се препуштите на расположенијата и да дозволите да бидете понесени од нив. Ако тогаш постоеја социјалните медиуми, би се прашале дали дебатата можеби ќе испадне поинаку. Но, ништо надежно не може да расте од омраза, популизам и сомнеж“.
Бербок е сосема во право – никаква надеж не може да расне ако е одгледувана со омраза, популизам и сомнеж. Уште повеќе во следните нејзини зборови:
„Европската унија се залага за слобода, демократија и владеење на правото. Исто како и пред 20 години, милиони Европејци денес повторно гледаат можност и ветување да станат граѓани на ЕУ. И не можеме да си дозволиме повторно да помине цела генерација во чекалната на ЕУ, како во земјите од Западен Балкан. Не смееме да ја губиме можноста да ја направиме нашата Унија поголема и посилна – а со тоа и побезбедна. Нашата Унија за мир и слобода е отворена за нови членови.
Но, со цел приемот на понатамошни држави во Унијата да биде успешен, ние мора да обезбедиме ЕУ да остане способна да дејствува и внатрешно и надворешно. За таа цел, ние постојано ќе ја развиваме нашата ЕУ понатаму. Дури и ако секогаш жестоко се бориме за ‘како’ – како што е вообичаено во големо семејство.
Извор: DW
Целиот текст ТУКА
